Od dłuższego czasu robiliśmy listę prezentów do Mikołaja i Bruno nie miał z nią najmniejszego problemu. W zasadzie to kartka A4 była zbyt mała, żeby pomieścić wszystkie jego pomysły. Ja natomiast nie do końca wiedziałem, czego chcę, więc twierdziłem wszem i wobec, że nie chcę niczego!
Tak naprawdę to nie mogłem się zdecydować. Od pewnego czasu zamiast wieczornego kina, oglądałem program o stu największych piłkarzach w historii, który bardzo mi się podobał. Reklamowany był tam magazyn Kwartalnik Piłkarski, numer z setką największych legend piłki. Przedstawiona jest tam historia każdego z nich i w końcu stwierdziłem, że chcę właśnie tą gazetę plus karty piłkarskie. Do tego zażyczyłem sobie jeszcze klocki Mini-Waffle, którymi zawsze bawimy się na świetlicy. No i oczywiście jakąś niespodziankę. Po tych wyczerpujących psychicznie tygodniach, w końcu mogłem (prawie) spokojnie spać.
A same święta? Jak to święta, czyli nic specjalnego. Na Mazury dotarliśmy w sobotę i Stwórcy pomagali dziadkom w przygotowaniach, my natomiast w nich przeszkadzaliśmy. W tak zwanym międzyczasie, Dziadek podszkolił mnie w graniu na organkach, więc w wigilię zagrałem na nich kolędę, a Bruno akompaniował mi na gitarze. Szkoda, że nikt tego nie nagrał, bo wyszło nam całkiem nieźle! No i Mikołaj nie zawiódł! Ja dostałem to co chciałem plus górę słodyczy, a Bruno lotnisko Matchbox, milion samochodzików i wielkiego królika-pluszaka. O górze słodyczy nie wspominam, bo wiadomo, że również była. Cały wieczór spędziliśmy więc na zabawie, czytaniu i pochłanianiu słodkości. I tak mijały nam kolejne dni. Jedzenie, zabawa, słodycze, zabawa, jedzenie, słodycze, zabawa.
