Moje pierwsze ferie w życiu. Muszę przyznać, że bardzo mi się podoba taka przerwa od szkoły, szczególnie, że zaczęliśmy ją trochę wcześniej ze względu na wirusa, którego nie chcieliśmy sprzedać dziadkom, a u których mieliśmy spędzić pierwszy tydzień.
Było jak zawsze super. Popadało nawet trochę śniegu, więc jak tylko trawa zrobiła się odrobinę biała, dziadek założył nam na nogi biegówki i śmigaliśmy po ogrodzie przez kolejne trzy godziny. Tak nam się spodobało, że kontynuowaliśmy szaleństwa w kolejnym dniu, zaraz po tym, jak dziadek przybił mojego buta gwoździem do narty, bo był już trochę sparchniały i nie chciał się trzymać samodzielnie! Jak to mówią, dla chcącego nic trudnego. Jeździliśmy więc po całym ogrodzie, śmigając od bramy do kompostownika i z powrotem. Po tym całym wysiłku, wróciliśmy szczęśliwi do domu i zajęliśmy się moczeniem i grzaniem stóp w misce z dziadkiem. Co sześć stóp w misce, to nie dwie!
W kolejnych dniach udało nam się również zrobić wielki śnieżny mur i bałwana. Babcia cały czas rozpieszczała nas z jedzeniem – to English breakfast, to zapiekanka z ziemniakami, no i oczywiście najważniejsze – trzy desery dziennie po każdym posiłku i oranżada do popicia. Aż żal było wyjeżdżać!
